Kiszony podagrycznik

Drobne, zielone stopy pojawiają się, gdy jeszcze chłód i mało słońca. To podagrycznik i jego niezwykła moc osuszania organizmu daje nam znać, gdzie szukać ratunku w przypadku bóli reumatycznych. Brak ogrzewania i panujące zimno sprawiało dawniej, że ludzie niezmiernie cierpieli z powodu wykręconych stawów, które  utrudniały chodzenie. W Anglii podagrycznik zwą Goutweed, zioło artretyzmu,  ciekawą nazwę zwyczajową ma w Holandii – Voeteuvelkruid – ziele diabelskiej stopki, chociaż wolałabym określenie stopa druida, diabeł ma jednak w naszej kulturze znaczenie zdecydowanie negatywne. Tak więc druidzi pozostawiali mnóstwo śladów zielonych stóp na terenach lekko podmokłych, czas je zebrać.

Właściwości lecznicze

Nazwa naukowa podagrycznika Aegopodium podagraria odnosi się do skojarzenia ze stopami: aigos – stopa, podos – stopa, podagraria to leczący podagrę. Na leczenie panującej powszechnie podagry wykorzystywano sposoby magiczne, zaklęcia, przenoszenie choroby na drzewa, z tych wszystkich możliwości podagrycznik wydaje się najskuteczniejszym, tym bardziej, że potwierdzonym obecnie naukowo. Wyciągi z podagrycznika wykazują działanie przeciwzapalne, przeciwnowotworowe i przeciwdrobnoustrojowe. Badania przeprowadzone in vitro wskazują, że związki czynne podagrycznika (falkarindiol) działają trzydziestokrotnie silniej niż syntetyczny lek przeciwzapalny i przeciwreumatyczny, wydaje się więc słuszne wielowiekowe stosowanie tego zioła w leczeniu reumatyzmu, tym bardziej, że nie ma niebezpieczeństwa przedawkowania podagrycznika. Spora aktywność przeciwdrobnoustrojowa związków podagrycznika pełni w roślinie funkcję ochronną przed atakiem grzybów i bakterii, działa także odstraszająco na owady, stąd też bierze się być może nieprawdopodobna siła wzrostu podagrycznika i jego powszechne panowanie w sadach i ogrodach. Charakterystyczne jest też to, że największą aktywność przeciwdrobnoustrojową wykazywały wyciągi wodne, wystarczy więc na trudno gojącą się ranę zrobić mocny wyciąg z rośliny lub przyłożyć rozbite liście na ranę, więcej klik. Johann Kunnzle, znany szwajcarski fitoterapeuta polecał podagrycznik na wiele schorzeń: sałatę z liści na zarobaczenie i podagrę, do inhalacji przy uporczywym katarze stosował wysuszone liście wrzucone na rozżarzoną płytę lub węgle, na kaszel, nieżyt oskrzeli i artretyzm herbatę z kwiatów podagrycznika z dodatkiem szałwii lub cedru. Natomiast nasiona podagrycznika „pite i podawane zewnętrznie skórze ujmują barwy i czynią bladym” – tak radzili lekarze z XVII w.

Kuracja na artretyzm z podagrycznikiem

Kurację podaję z książki Wolfa-Dietera Storm. Wewnętrzna i zewnętrzna powinna być prowadzona w tym samym czasie. Napar ze świeżego lub wysuszonego ziela pije się przez 6 tygodni. 2 łyżeczki ziela zalać wrzątkiem, przykryć, zostawić na 20 minut. Pić 3 filiżanki dziennie. Okłady z rozgniecionego ziela kłaść na bolące miejsca, często zmieniać na nowe. Stosować także przy ukąszeniach owadów, ranach, hemoroidach.

Kulinarne użycie podagrycznika

Różne fazy rozwoju liści podagrycznika.

Podagrycznik to utrapienie ogrodników, praktycznie nie do wytępienia, zdolność wielkiego rozrastania ułatwiają mu korzenie, każdy przecięty korzeń to nowa roślina. Na szczęście u siebie mam go z dala od ogródka, króluje w sadzie i tutaj rośnie sobie tam, gdzie chce. Jego  dodatkową zaletą kulinarną jest to, że skoszony odrasta i znowu wypuszcza zielone stópki. Po tym właśnie poznasz podagrycznik – stopy zwinięte w harmonijkę to młodziutkie listki, gdy dojrzeją, przypominają wiele innych baldaszkowatych. Podagrycznik jest pyszny na surowo, jako dodatek do surowych sałat, czyli możesz go dorzucać do klasycznej sałaty z sosem vinegret albo dusić jak szpinak, dorzucać do zupy z pokrzywy i innych ziołowych kombinacji. W czasach średniowiecza było to warzywo sprzedawane na targach i powszechnie spożywane, obecnie jeszcze w północno-zachodnich Niemczech gotuje się „zieloną zupę” z podagrycznika. W zeszłym roku używałam go głównie jako składnik sałat i dusiłam z pokrzywą. Teraz zrobiłam kiszony podagrycznik, w ten sposób spożywano go w Rosji, kiszonki uwielbiam, więc pomyślałam, że to będzie być może alternatywa dla kapusty i dobry składzik korzystnych bakterii kwasu mlekowego. Poza tym podagrycznik jest zasobny w witaminy i minerały, szczególnie w okresie wiosennym warto się nim zainteresować i dodać garść liści do zupy czy sałatki, z wraz z nimi przyjmiesz do organizmu wit C i E, żelazo, miedź, mangan, tytan, bor.

Kiszonka z podagrycznika

Na mały słoik potrzeba około litr zebranych liści podagrycznika. Na zdjęciu widzisz kilka faz rozwojowych liści podagrycznika, wybieraj stópki i jasnozielone, młode listki. Ze starszych możesz sobie robić herbatkę do popijania. Liście wypłucz kilka razy, bo rosną przy ziemi i mają zabrudzenia. Do wyparzonych słoików (małych) wkładaj liście podagrycznika, lekko upchaj. Zalej gorącą, posoloną wodą (na litr wody daj łyżkę soli himalajskiej lub morskiej). Wytrzyj do sucha brzegi słoika i wcześniej wyparzone nakrętki, zakręć, odstaw w ciepłe miejsce. Po kilku dniach powinny być gotowe – kiszone listki podagrycznika wzbogacone w wit C i bakterie kwasu mlekowego poprzez proces kiszenia. Ja w swoich 3 słoikach zrobiłam eksperyment – do jednego dałam lebiodkę, do drugiego świeży kurdybanek, trzeci pozostanie sam ze swoim smakiem. Kiszony podagrycznik wykorzystuj jako dodatek do sałat i surówek.

Słoiki ustawione na półce to jedne z ładniejszych chwil, więc ci ich życzę. Trochę piękna na półce zawsze się przyda. 🙂

Jeśli nie masz czasu, dostępu do ziół lub z innych powodów jest ci wygodniej zakupić gotowy produkt, to zapraszam do mojego sklepu internetowego, możesz w nim kupić niektóre opisywane przeze mnie produkty. Sklep tutaj.

Pąki jabłoni, niedługo będzie można zbierać liście

Liście wiśni

Bibliografia:

Rycina podagrycznika pochodzi ze strony klik

Artykuły:

1. czytelnia medyczna

2. Publikacja: Podagrycznik pospolity

3.Wolf-Dieter Storm: Zioła lecznicze i magiczne